ما مست و خراب از می پیمانه ی عشقیم
بی خویشتن و واله و دیوانه ی عشقیم
غرقیم به دریای خروشنده ی هستی
تا در طلب گوهر یکدانه عشقیم
ما گوهر پرارج زمانیم ولیکن
چون گنج نهان ، در دل ویرانه ی عشقیم
درد و غم عشق ست که شیرینی عمر است
بیهوده نباشد که به غم خانه ی عشقیم
در آتش جانسوز محبت ، همه جا ما
پَرسوختگانیم ، که پروانه ی عشقیم
آشفته ، گروهی ز می جهل خرابند
ما مست و خراب از می پیمانه ی عشقیم
شاعر: یدالله عاطفی (آشفته)